Wszystkim Wam, które zdecydowałyście się wziąć udział w zabawie, serdecznie dziękuję. Dzięki Wam nabawiłam się kilku zmarszczek od śmiechu. A śmiałam się zwłaszcza wtedy, gdy czytałam Wasze opisy i jeszcze do tego patrzyłam na te Wasze potworki. Świetnie, że macie dystans do siebie i do swoich początków. Tak trzymać! Zanim napiszę, kto wygrał, podam zasady, którymi się kierowałam przy wyborze. A właściwie zasada była jedna: czy patrząc na zdjęcie, jestem w stanie dojść do tego, co na nim jest. Dziwne kryterium, prawda? Ale właśnie na tym to polegało – najgorszy wygrywa. To kryterium w 100 procentach spełniła Agnieszka i jej coś, co miało być… No właśnie, co to w ogóle jest? Agnieszka napisała: To co widać na zdjęciu to… dziecięca skarpetka. Ma 5 niegorszych „koleżanek”. Z widocznych względów nigdy nie została użyta. Piękny potworek, prawda? Agnieszko, gratuluję! Podeślij adres do wysyłki nagrody. 🙂 Decyzja była trudna, bo duże szanse na wygraną miał też przeuroczy słonik od Kasi. Ale uznałam, że po dłuższym przyjrzeniu się mu, jesteśmy w stanie z grubsza określić, że to miało być jakieś zwierzę, a po jeszcze dłuższym, że słonik właśnie. Słówko do pozostałych Dziewczyn – Wasze prace wcale nie są takie złe. To znaczy, nie no są złe, a właściwie były, ale jak widać, nie aż tak, jak myślicie. To chyba dobrze, co nie? Poniżej wklejam pozostałe prace w kolejności ich nadsyłania oraz kilka słów od ich autorek. Pośmiejmy się razem. Pamiętajcie – wszystko bierzemy z dystansem. Jola (Instagram: @Yolantyna) „Etui zrobione jednym szydełkiem i z dwóch włóczek podobno tej samej grubości. Nie wiedzieć czemu nagle robótka sama zaczęła się zwężać, no i ten epicko krzywy szew :)Kolczyki. Sama nie wiem co z nimi jest nie tak 🙂 Mają wszystkie oczka, są okrągłe jak miały być, może trochę im tam nitki wychodzą no ale czy to aż taki problem 😉 Nie wiem co w nich jest złe, ale czuję, że są dziwne ;-)Obie rzeczy zostawione ku przestrodze, dla potomnych ;-)”. Ewa (Facebook: Ewcia szydełkuje) „Firanka. Jak teraz na nią patrzę po ponad 2 latach szydełkowania to jest krzywa, nie ma żadnego wzoru i jest zbyt kolorowa.” Teresa „Jak do tej pory to moja największa drutowa porażka. Sukienka robiona ściśle wg wzoru z którejś „Sabriny”, oczywiście z włóczki nie tej, co w opisie. Największym błędem były w niej podkroje rękawów i te wszywane rękawy. Barów mi w niej nie brakowało. Jako że nie mam sentymentów do takich bubli, sprucie jej i przerobienie na coś noszalnego (Klik) nie stanowiło problemu”. I jeszcze kilka słów od Teresy o jej początkach: „ W 5-6 klasie szkoły dorwałam się do maszyny do szycia mamy. Ze znalezionego w resztkach materiału chciałam uszyć bluzkę dla lalki. Wzięłam jakąś inną dobrą na tą lalkę bluzkę, pomierzyłam długość i szerokość, wycięłam 2 kwadraty o zmierzonych parametrach i zaczęłam szyć. Najpierw podwinięcia z każdej ze stron bo się snuło, potem zszycie na bokach i górze, zostawiając miejsce na rękawy i głowę. Po odwróceniu na prawą stronę byłam bardzo zdziwiona co taka mała mi wyszła i przez głowę nawet mniejszej lalki nie chciała przejść, więc zrobiłam rozcięcie na plecach i materiał zaczął się snuć, ale go już ręcznie podszyłam. I tak mniejsza lalka miała nową bluzkę. Tego dzieła niestety już brak (toż to ze 20 lat temu było) ale w moich wspomnieniach o szyciu wciąż jest obecne”. Joanna (Blog: http://jjka07.blogspot.com) „Zdecydowałam przedstawić na zdjęciu trzy rzeczy, bo właściwie powstały jako edukacyjny komplet 🙂 Tzn. to był mój pierwszy raz, kiedy zdecydowałam, że zacznę sama uczyć się tej techniki. To było jakieś 10 lat temu, kiedy ta technika była niewiele znana w Polsce. Można było doczytać tylko w Internecie, że polega ona na „malowaniu, klejeniu motywów i lakierowaniu” i na dodatek na obcojęzycznych stronach 🙂 Tak wiec postanowiłam sama spróbować. Na zdjęciu są trzy słoiczki, które na każdym z nich prezentują „kunszt” moich ówczesnych zdolności 😉 Środkowy prezentuje, jak krzywo i kanciaście można wycinać motywy z serwetek dużymi nożyczkami. Ten po prawej prezentuje również niedoskonałości wycinania oraz jak perfekcyjnie można lakierować z zaciekami wielkości ziarenek groszku i że to nie takie proste malować po obłej powierzchni rzadkim lakierem. Natomiast słoiczek z lewej doskonale nauczył mnie, że na czarnej farbie biały przezroczysty motyw serwetki, zupełnie, ale to zupełnie nie będzie widoczny. W ramach „zadośćuczynienia” słoiczkowi namalowałam złote gwiazdki :D. Prawda że urocze? 🙂 Dopiero po tych pracach zdecydowałam się zainwestować w odpowiednie kursy i właściwą naukę z książek. Ten komplet już dawno powinien wylądować na śmietniku, ale… zostawiłam go dla potomności kolejnych początkujących decoupażystek, i po tych 10 latach bawią mnie za każdym razem jak na nie patrzę :)”. Kasia „Właściwie to można by zrobić konkurs, co autor miał na myśli 🙂 To były moje bardzo wczesne początki, chyba z rok temu. Miałam zamysł zrobić miniaturowe zwierzątka. Sowa wyszła zachęcająco ale drugim podejściem był słoń, który uświadomił mi, że chyba na tego typu twórczość jeszcze trochę za wcześnie ;)”. Komentarz ode mnie: przesłodki jest! Magda Zdecydowałam się wysłać tę oto sowę „z pomylonymi oczkami” 🙂 Projekt tak banalnie prosty, a mimo wszystko wyszedł tragicznie – a już oczy to w ogóle. Zabijcie mnie, nie wiem nawet, po ile w każdym jest słupków 🙂 Została jedynie dlatego, że był to obiecany breloczek do kluczy dla dziecięcia, choć nie nadaje się do wyciągania publicznie. Podsumowując, gdyby nie dziób i charakterystyczne piórka w miejscu gdzie powinny być zarysowane uszy, długo by zajęło odszyfrowanie co to właściwie jest :P”.
